Onder nomaden in India

'Dit zijn armen mensen, maar goede mensen. Ze doen niemand kwaad. Het oudste volk van India. U moet iets voor hen doen.' Als Robyn Davidson dit hoort, besluit ze te schrijven over haar ervaringen over met de Rabari. Een jaar lang trok ze met dit ten dode opgeschreven nomadenvolk door India. 

Slapend tussen vijfduizend schapen, overleven op geitenmelk, roti en vervuild water, in een desolaat landschap van een ongekende schoonheid , houdt ze vol ondanks de uitputting en slechte voeding. Aan het begin van haar lange reis spreekt ze de taal niet en voelt ze zich moederziel alleen tussen deze hardwerkende, norse, maar uitzonderlijk moedige mensen. Haar totale onderdompeling in hun slopende bestaan eist zijn tol, maar de zwaarste beproeving is misschien nog wel om onbevooroordeeld te blijven, ondanks haar verontwaardiging over het lot van dit volk. Robyn Davidson weet de lezer in vervoering te brengen met haar scherpzinnige observaties, prikkelende humor en oprechte emoties. 

Liefhebbers van reisverhalen zullen gegrepen worden door de passie en schoonheid van dit hoogstpersoonlijke verhaal van een vrouw die wordt beschouwd als misschien wel een van de grootste avonturiers van deze tijd. 

Ik vrees niet voor hun leegte van 't heelal
Of hun planeten zonder menselijk bestaan.
Dichter bij huis heb ik mijn eigen desolate oorden
En die doen mij veeleer de dampen aan.
Robert Frost, 'Desert Places'